Polacy to naród, który szczególnie upodobał sobie grzybobranie. Jednak podczas gdy nic nie zastąpi aromatów leśnych grzybów, na przykład prawdziwków czy podgrzybków, w przypadku pieczarek, zdecydowanie lepiej wybrać odmianą hodowlaną, zwłaszcza, gdy nie znamy się na grzybach. Pieczarkę polną bowiem łatwo pomylić z trującymi grzybami, takimi jak muchomor jadowity, łudząco przypominającym pieczarkę polną w pierwszych fazach jej życia, pieczarka miejska czy biaława. Ponadto pieczarki hodowlane są dużo bogatsze w składniki odżywcze, aniżeli ich dzika odmiana. Przekonaj się, dlaczego warto dodawać pieczarki do niemal każdego dania.

Czy pieczarki powinny się znaleźć w naszej diecie?

Pieczarki są wskazane przede wszystkim dla osób odchudzających się i dbających o smukłą sylwetkę, są bowiem są niskokaloryczne, gdyż w 90-95% składają się z wody. W 100 g świeżej masy pieczarek znajduje się około 3 g białka, 0,3 g tłuszczu i 3 g węglowodanów. Ponadto w pieczarkach znajduje się błonnik beta-glukan, który obniża poziomu „złego” cholesterolu LDL we krwi i normujepoziomu glukozy.

Pieczarki jako źródło witamin

Pieczarki to także bogate źródło witamin z grupy B, związków bioaktywnych, lektyn oraz tyrozynazy.

Szczególnie ważna jest w pieczarkach zawartość ryboflawin, czyli witaminy B2, niacyny czyli witaminy B3 oraz kwasu pantotenowego: witaminy B5. Zawierają również kwas foliowy i kobalaminę (wit. B12). Dostarczają także organizmowi witaminę C i D.

Na odporność

Włączenie pieczarek do naszej codziennej diety uodporni nas także na choroby nowotworowe i związane z niską odpornością. Pieczarki wykazują również  właściwości antybakteryjne i genoprotekcyjne.

Przeciwutleniacze:

  • katechiny
  • kwas galusowy
  • kwas kawowy
  • rutyna
  • tyrozynaza

ochronią nas przed uszkodzeniami oksydacyjnymi, ergosterol z kolei zahamuje rozwój komórek raka piersi. Sprzężony kwas linolowy CLA i polisacharydy, znajdujące się w pieczarkach, posiadają dodatkowo szereg właściwości leczniczych.

Pieczarka łąkowa – trująca czy jadalna?

Pieczarka łąkowa jest popularnym grzybem na całym świecie. Nie spotkamy jej jedynie w klimacie skrajnie zimnym. Najbardziej upodobały sobie Europę Środkową, a na terenie Polski są wręcz pospolite. Te często spotykane osobniki można zbierać od maja do października. Pieczarka jest grzybem, który stosunkowo szybko dojrzewa. Czasem jest to kwestia jednego dnia. Szybkim wzrostom sprzyjają letnie i obfite deszcze. Większa skupiska można dostrzec na łąkach, pastwiskach i polach, a nawet przydrożnych rowach. Rzadziej spotykana jest w lasach.

Dorosły osobnik osiąga rozmiar od 3 do 13 cm, lecz smakiem nie umywa się do pieczarki hodowlanej. Pieczarka łąkowa jest jadalna i nie żadnych obaw przed jej spożywaniem. Sprawdzi się jako dodatek do sosów i zup. Wyglądem przypomina pieczarkę dwuzarodnikową, a podobieństwo jest tak duże, że można je tylko odróżnić za pomocą badania mikroskopowego. Pieczarce łąkowej nie brakuje wartości odżywczych. Znajduje się w niej magnez, potas, sód i selen. Idealnie nadają się do jakiejkolwiek obróbki (pieczenie, smażenie, duszenie, gotowanie).

Dlaczego niektórzy uważają, że pieczarki łąkowe są trujące?

Pieczarka łąkowa szczególnie w fazie wzrostu jest podobna do trującego muchomora jadowitego. Kiedy grzyby są dorosłe, wyraźnie różnią się od siebie, lecz w fazie wzrostu jeden i drugi gatunek posiada białą blaszkę. Z tego tez powodu wielu grzybiarzy unika zbierania pieczarek łąkowych. Co więcej, trzon muchomora znajduje się w pochwie. Doświadczone osoby doskonale znają różnice, lecz tym niedoświadczonym zaleca się szczególną ostrożność.

pieczarka na łące

Sprawdź także:

Czy można mrozić pieczarki?

Jak hodować pieczarki?

Co można zrobić z pieczarek

Ostatnia aktualizacja